آیا اولین باری که از شما خواسته شد کفش ایمنی نسوز های پنجه ایمن یا فولادی بپوشید را به خاطر دارید؟ شما احتمالاً با خرید یک جفت بدون اینکه واقعاً به این فکر کنید که چگونه و چرا از شما محافظت می کنند، رعایت کرده اید.
قبل از اینکه اصطلاح تجهیزات حفاظت شخصی (PPE) به وجود بیاید، کارگران در طول انقلاب صنعتی در حال اختراع راه هایی برای محافظت از خود بودند. کشاورزان فرانسوی و بریتانیایی ربات می پوشیدند، کفش های چوبی را برای محافظت از پاهای خود مقدس می کردند.
این کفش‌ها از آن‌ها در برابر افتادن اشیاء محافظت می‌کردند و به این دلیل معروف شدند که کارگران در جریان اعتراضات سابوت خود را به ماشین‌های تولید پرتاب کردند. اینگونه بود که wordabotage به وجود آمد.
کفش‌های ایمنی واقعی در دهه 1940 ظاهر شدند، زمانی که سربازان آلمانی در جنگ جهانی دوم چکمه‌هایی با سرپنجه‌های فلزی تقویت‌شده تولید کردند.
پس از این زمان، کفش های ایمنی در بسیاری از کشورها در بین کارگران رایج شد. سپس در سال 1970، ایالات متحده قانون ایمنی و بهداشت شغلی را ایجاد کرد، که به دولت فدرال این اختیار را داد تا استانداردهای بهداشت و ایمنی را برای کارگران آمریکایی تنظیم و اجرا کند.
الزامات حفاظتی OSHAoutlinesfoot در استاندارد 29 CFR1910.132 و 1910.136. الزامات عمومی بیان می کند که «کارفرما باید اطمینان حاصل کند.
که هر یک از کارکنان آسیب دیده هنگام کار در مناطقی که خطر آسیب دیدگی پا به دلیل افتادن یا غلتش اشیاء یا اشیایی که کف کفش را سوراخ می کنند.
یا زمانی که استفاده از کفش های محافظ می تواند از کفش های محافظ استفاده کند. از کارمند آسیب دیده در برابر خطرات الکتریکی، مانند خطر تخلیه استاتیکی یا شوک الکتریکی، که پس از انجام سایر اقدامات حفاظتی لازم توسط کارفرما باقی می ماند، محافظت کنید.
